به گزارش پایگاه اطلاع رسانی سیما؛ این یادداشت به شرح زیر است:

«تردید راهی به دانایی» نام دومین وبلاگی بود که راه انداختم. باورم این بود که شک در وضع موجود، چیز خوبی است. کمک می‌کند تا به جای تقلید کورکورانه از گذشتگان، سره را از ناسره تشخیص دهیم؛ تصمیمهای درست ایشان را ادامه دهیم و تجربه‌های نادرست‌شان را کنار بگذاریم.

چند سال پیش، درست در یک 16 مهر نسبتاً سرد، همین تردید به سراغم آمد. «روز جهانی کودک » بود اما به جز تبلیغات پر سر و صدای کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در داخل کشور، هیچ خبر و تصویر و فیلمی از برنامه‌های دیگر کشورها برای این روز بسیار مهم پیدا نمی‌کردم! عجیب بود. نه به زبان فارسی، نه انگلیسی و نه عربی چیزی پیدا نمی‌شد. این چه جور روز جهانی‌ای بود که فقط داخل ایران برگزار می‌شد؟

همین تردید، راهی به دانایی بیشتر در این موضوع شد: مطالعات بیشتری کردم؛ مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی را خواندم؛ با مدیران ارشد کانون صحبت کردم؛ منابع رسمی بین‌المللی را دیدم و متاسفانه متوجه شدم پادشاه روز جهانی کودک در ایران، لخت است!

اگر کمی به گذشته برگردیم، ریشه‌های ماجرا خودش را نشان می‌دهد.

تا پیش از این، ایران مانند کشورهای دارای گرایش چپ، روز 11 خرداد را روز جهانی کودک می‌دانست. در سال 1949 م. و در نشست اتحادیه بین‌المللی دمکراتیک زنان، به تصویب رسیده بود که اول ژوئن را روز جهانی کودک بدانند و کشورهایی مانند روسیه، چین، چک، اکوادور، اتیوپی، قزاقستان، لبنان، آلبانیا، ارمنستان، بلغارستان، رومانی، تاجیکستان، ترکمنستان، ازبکستان، اوکراین، یمن و ...، این روز را به عنوان روز جهانی کودک جشن می‌گرفتند. بنابرین مراسمهای محدود و معدود روز جهانی کودک در ایران، همراه با چندین کشور دیگر برگزار می‌شد.

چند سال پس از رحلت حضرت امام خمینی (رض) در 14 خرداد 1368، مدیران کانون پرورش فکری تصمیم گرفتند روز جهانی کودک را با رونق بیشتری برگزار کنند و با ارایه کارنامه عملکرد کانون، توجه بیشتر مسوولان و مردم را به کانون جلب کنند. اما مشکل اساسی این بود که برگزاری جشن در 11 خرداد و سه روز قبل سالگرد رحلت امام(رض)، کار خوبی نبود.

مدیران کانون تصمیم می‌گیرند در مهر ماه و همزمان با بازگشایی مدارس ، جشنهای روز کودک را برگزار کنند. اما مشکل این بوده که روز اول مهر ، همه مدارس درگیر آغاز سال تحصیلی و پذیرش دانش‌آموزان جدید هستند و اینقدر سر همه شلوغ است که کسی به برگزاری جشنهای روز جهانی کودک نمیرسد. بنابرین تصمیم می‌گیرند جشن را یکی دو هفته دیرتر برگزار کنند. اولین مناسبتی هم پیدا می‌کنند 16 مهر (8 اکتبر) یا سالگرد به رسمیت شناخته‌شدن یونیسف توسط سازمان ملل متحد در سال 1953 م. بوده. لذا «یافتم یافتم» گویان، کار را پیگیری می‌کنند و نهایتاً در سال 1376، شورای فرهنگ عمومی و سپس شورای عالی انقلاب فرهنگی، 16 مهر را روز جهانی کودک اعلام می‌کنند و یک خطای بزرگ وارد تقویم رسمی کشور می‌شود و هر سال، صدها هزار جلد تقویم و سررسید، این خطا را بازنشر می‌دهند و بزرگترش می‌کنند.

تصمیم کانون پرورش فکری چون با مطالعه کافی همراه نبوده، منجر به این اشتباه تاریخی و بامزه می‌شود.

در واقع آن زمان چون از پژوهشگر مسلط به زبان انگلیسی بهره گرفته نمی‌شود تا دقیقاً بررسی کند که در بقیه دنیا چه خبر است ـ و خوب در آن زمان هم ویکی‌پدیا نبوده! ـ چنین تصمیم بی‌منطقی گرفته می‌شود. غافل از اینکه خود یونیسف، سالگرد به رسمیت شناختن‌اش را روز جهانی کودک اعلام نکرده و مثل بقیه سازمانهای بین‌المللی، از سازمان ملل متحد تبعیت می‌کند و روز 20 نوامبر (29 آبان) را روز جهانی کودک می‌داند.

چرا که در این روز، دو معاهده بین‌المللی در زمینه کودکان در سالهای 1959 و 1989 میلادی، به تصویب رسیده و الان هم کشورهای آذربایجان، کانادا، مصر، فرانسه، یونان، ایرلند، کنیا، مالزی، فیلپین، صربستان، آفریقای جنوبی، اسپانیا، امارات و ... همین روز را روز جهانی کودک اعلام کرده‌اند.

این ماجرای تصویب روز جهانی کودک در ایران، برای ما داستان تازه‌ای نیست. متاسفانه از این جنس تصمیم‌گیری‌های بدون مطالعه کافی را زیاد دیده‌ایم و اراده جدی برخی مدیران ( در واقع امانت‌داران) بیت‌المال را برای اختراع دوباره چرخ، کم نشنیده‌ایم.

از سوی دیگر، این خطای تاریخی شورای عالی انقلاب فرهنگی نباید اهمیت کوچکسالان را از یاد ما ببرد. آینده کشور ما در دستان کوچک اینان است و مناسبتهای تقویمی و روزهای ملی و جهانی، فرصتهایی هستند تا به شکوفایی استعدادهای فرزندانمان بیشتر فکر کنیم و تشویق بشویم تا برای تربیت آنها و کاهش آسیب‌دیدگی‌شان از معلولیت‌های جسمی و روانی، معضلات اجتماعی و ... سرمایه‌گذاری بیشتری انجام دهیم.

برای ما، روز جهانی کودک همه روزهای سال است و امیدوارم توجه همه ما به آنها، بیشتر از قبل شود.

انتهای پیام/ن