میز روانشناسی «صبحانه ایرانی»، گفتگویی صمیمی با زندگی

این میز، قرارگاهی‌ست برای بازاندیشی در روابط، تربیت، و خودشناسی؛ جایی که از شتاب روزمرگی می‌کاهد تا دوباره انسان را به خودش برگرداند. «میز روان‌شناسی صبحانه ایرانی» پناهی‌ست برای تأمل، درنگ و دوباره نگریستن به خود. اینجا، زندگی از زاویه‌ای آرام‌تر روایت می‌شود؛ زاویه‌ای که در آن گفت‌وگو معنا می‌یابد، همدلی می‌روید و امید دوباره جان می‌گیرد.

 کلاس زندگی؛ مدرسه‌ای برای معلم و والدین
در «میز روان‌شناسی»، گفت‌وگوها با نگاهی انسانی و کاربردی، مسیر ذهن را روشن می‌کند. در این میز، به والدین یادآوری می‌شود که خانه نباید شبیه مدرسه باشد؛ کودکان در آغوش عشق می‌آموزند نه در سایه‌ی تنبیه. والدین باید استعدادهای فرزندان خود را بشناسند، شوق یادگیری را در آن‌ها زنده نگه دارند و اجازه دهند کودک بودن را تجربه کنند.
آنها بر این باورند که«معلمان باید به شکلی درسی بدهند که دانش‌آموزان دوست داشته باشند در کلاس بنشینند» این نخستین آجر در بنای تربیت است. آموزش، تنها انتقال دانش نیست؛ باید جرقه‌ای از شوق یادگیری در دل دانش‌آموز روشن کند.
در کنار معلمان، والدین نیز رسالتی بزرگ دارند. خانه نباید به مدرسه تبدیل شود و پدر و مادر، ناظر و ممتحن فرزندان خود. خانه باید مأمن مهر باشد، نه صحنه امتحان. والدین باید استعدادهای پنهان فرزندانشان را ببینند، پرورش دهند، و با رفتار درست، راه درست را بیاموزانند؛ نه با تذکر و مواخذه، که با الگو بودن. زیبایی تربیت در این است که به شخصیت کودک آسیب نزند، بلکه او را شکوفا کند. هر رفتار نیک، می‌تواند رفتاری نادرست را تغییر دهد؛ زیرا انسان‌ها به انسان‌ها نیاز دارند.

 تمرین مفاهیم زندگی
از سوی دیگر، گفت‌وگوها به دغدغه‌های بزرگ‌تر انسان امروز می‌پردازد: چگونه شاد بمانیم؟ چگونه با غم کنار بیاییم؟ چگونه از گذشته عبور کنیم و در لحظه زندگی کنیم؟ روان‌شناس برنامه یادآور می‌شود که باید از زمان حال لذت ببریم؛ چای زندگی را با دقت بنوشیم، به آسمان نگاه کنیم و یادمان باشد که «آخرین بار کی بود که آسمان را تماشا کردیم؟» به گفته کارشناسان این برنامه «زندگی»، تمرینی دائمی‌ست برای «فهمیدن و لذت بردن.» اگر می‌خواهیم شاد باشیم، باید دیدمان را به زندگی تغییر دهیم. شادی یک مهارت است، نه یک اتفاق. نگرش ماست که جهان را روشن یا تیره می‌کند.

 هنر گفت‌وگو و همدلی
در این میز، مفاهیم ظریف انسانی چون احترام، همدلی و گفتگو دوباره معنا می‌یابد. مهم‌ترین پیام آن ساده اما عمیق است:خوب همدیگر را ببینیم و خوب همدیگر را بشنویم.
فرصت برای دیدن کم است، پس باید در دل خانواده، مهربان‌تر سخن گفت و صادقانه‌تر گوش داد. راز آرامش در روابط، احترام است. صدای نرم و کلام درست، دیگران را وامی‌دارد تا احترام ما را پاسخ دهند. در بستر خانواده، باید «با یکدیگر» بهتر سخن گفت. گفت‌وگو درمان است. کارشناسان خبره این برنامه به خانواده ها یادآور می شوند که: کودکانمان قهرمان‌های بی‌نقص نیستند؛ انسان‌های در حال رشدند. عقاید خود را به آنان تحمیل نکنیم. همدل باشیم و در کنارشان بمانیم. ارزشمند بودن را با تأیید دیگران گره نزنیم؛ هر کودک، هر انسان، ارزش خود را درون خویش دارد.

 در لحظه زندگی کن
در این میز، از هنر رها کرن نیز سخن گفته می‌شود؛ از اینکه گاهی باید کار درست را انجام داد و رفت. باید نه گفتن را تمرین کرد، چون قرار نیست همه از ما راضی باشند.
هیچ چیز در زندگی دائمی نیست؛ نه رنج، نه شادی. همین گذرا بودن است که به لحظه معنا می‌دهد. به قول روانشناسان این برنامه یادمان باشد لذت‌های کوچک زندگی را برای خود و دیگران تلخ نکنیم.

 کودک؛ جهان لطیف در آغوش مادر
کارشناسان روان‌شناسی برنامه معتقدند که کودک تا دو سالگی بیش از هر چیز به آغوش مادر نیاز دارد. رشد مغز، احساس امنیت و دلبستگی سالم از همین نزدیکی می‌روید. والدین باید «حاضر» باشند؛ نه فقط در خانه، بلکه در دل فرزندشان. برای رشد ذهن و تخیل کودک، بازی‌های ساده و خانگی کافی‌اند؛ شن مصنوعی با آرد و روغن، بازی‌های دست‌ورزی، یا گفت‌وگوهای کوتاه مادرانه. بازی یعنی یادگیری با لذت.

 درباره سوگ، شکست و رهایی
گفت‌وگوها به بحران‌ها نیز می‌پردازد: سوگ، شکست، خشم، ناامیدی و دل‌زدگی.
روان‌شناسان برنامه تأکید می‌کنند که نباید درد را با «عادی‌سازی» پنهان کرد، بلکه باید آن را دید، فهمید و از آن عبور کرد. درد اگر شنیده شود، التیام می‌یابد؛ همان‌گونه که درک، قوی‌تر از نصیحت است.

انسان، تکرار زیبایی‌هاست
در «میز روان‌شناسی» از مفاهیمی سخن گفته می‌شود که به ظاهر ساده‌اند اما بنیان‌گذار آرامش‌اند: نه گفتن را یاد بگیریم؛ همه را نمی‌توان راضی نگه داشت. از خودتحقیری دست برداریم و باور کنیم که ارزشمندی ما وابسته به تأیید دیگران نیست. در بستر خانواده، مهربانی را تمرین کنیم، خاطره بسازیم، از زمان حال لذت ببریم و برای دیگران تلخی نیافرینیم.زندگی تکرار است، اما می‌توان در هر تکرار، زیباتر زیست.

... و چنین است که «میز روان‌شناسی صبحانه ایرانی» تنها بخشی از یک برنامه نیست؛ مدرسه‌ای کوچک برای یادگیری زندگی است. هر صبح، گفت‌وگویی تازه با روان‌، خانواده و جهان پیرامون آغاز می‌شود.شنبه‌ها، دکتر سحر پهلوان‌نشان با دنیای بازی و خیال، والدین را به صبوری و همدلی در برابر کودک فرامی‌خواند؛ یکشنبه‌ها، دکتر مجید اسماعیلی از تعاملات اجتماعی می‌گوید و پلی می‌سازد میان فرد و جامعه؛ دوشنبه‌ها، دکتر مستوره‌سادات مدرسی ما را به آرامش درون و سلامت روابط بین‌فردی دعوت می‌کند؛ سه‌شنبه‌ها، هادی زینلی از تربیت نوجوانان سخن می‌گوید، از نسلی که پرسش‌هایش بی‌پایان است؛ چهارشنبه‌ها، ایمان سرورپور راه‌های رشد فردی و تاب‌آوری در برابر ناکامی را می‌گشاید؛ و پنجشنبه‌ها، سعید عزیزی از گفت‌وگو در زندگی زناشویی می‌گوید؛ از عشقی که تنها با درک و احترام تداوم می‌یابد.
در «میز روان‌شناسی صبحانه ایرانی»، واژه‌ها تسکین می‌شوند و هر گفتگو، نوری می‌افشاند بر مسیر دشوار اما زیبای زیستن. این میز، ما را به تماشای خویشتن فرا می‌خواند — تا بیاموزیم گاهی کافی‌ست مکث کنیم، لبخند بزنیم، و از نو، معنای انسان بودن را تجربه کنیم.
«صبحانه ایرانی» شنبه تا پنجشنبه، حوالی ساعت ۷ صبح، با اجرای المیرا شریفی‌مقدم، محمد قاسمی و مجید یحیایی، صبحی متفاوت را برای مخاطب ایرانی می‌سازد، صبحی که آغازِ دوباره‌ی انسان است.

انتهای پیام/ن